Stefan Szulc

Urodzony 19 XII 1881 w Prażuchach k. Kalisza. Studia na uniwersytecie w Dorpacie (1900–1906), w Towarzystwie Kursów Naukowych w Warszawie (1906–1910), na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie (1910/1911). Nauczyciel szkół średnich (1906–1919), docent w Wolnej Wszechnicy Polskiej (1920), profesor nadzwyczajny tamże (1936). Wykładowca UW (1923), profesor (1947). Wykładowca SGPiS.

Statystyk; współtwórca systemu statystyki w Polsce; kierował przeprowadzonym w 1946 Sumarycznym Spisem Ludności.
Pracownik GUS (1919–1959), prezes GUS (1945–1949).
Członek m.in. PAN (1956), TNW, Towarzystwa Ekonomistów i Statystyków Polskich, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, członek założyciel i prezes Polskiego Towarzystwa Statystycznego, członek założyciel Polskiego Instytutu Zagadnień Ludnościowych.
Zapoczątkował m.in. wydawanie serii Statystyka Polski, „Kwartalnika Statystycznego”, „Wiadomości Statystycznych”. Redaktor „Przeglądu Statystycznego” (1955).
Zmarł 12 X 1956 w Warszawie.

Wartość materiałów statystycznych dotyczących stanu ludności b. Królestwa Kongresowego, Warszawa 1920; Majątek społeczny b. Królestwa Polskiego, Warszawa 1922; Miary przyrostu naturalnego Polski, Warszawa 1931; Metody Statystyczne, t. I-II, Warszawa 1952–1954.

S. Róg, 100-lecie urodzin profesora Stefana Szulca, „Wiadomości Statystyczne” 1981, nr 11, s. 1–4.

BOŻENA ŁAZOWSKA

STEFAN SZULC

1881–1956

 

Stefan Aleksander Szulc urodził się 19 grudnia 1881 roku w małym miasteczku Prażuchy na ziemi kaliskiej. Jego ojciec, Edmund Szulc, był pastorem gminy ewangelickiej. W 1900 roku Szulc zdał maturę w Warszawie i rozpoczął studia z zakresu teologii i filozofii na uniwersytecie w Dorpacie (Tartu), które przerwał w 1906 roku. W latach 1906–1910 studiował w Warszawie, w Towarzystwie Kursów Naukowych, historię, ekonomię i nauki społeczne. Słuchał m.in. wykładów Ludwika Krzywickiego.

W roku akademickim 1910/1911 Szulc studiował ekonomię i statystykę na Uniwersytecie im. Humboldta w Berlinie. Wstąpił wówczas do Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL). Pod pseudonimem Jerzego Guntera publikował artykuły popularnonaukowe w czasopismach takich jak: „Wiedza”, „Kuźnia”, „Trybuna”, „Młot”, „Głos”.

Studia berlińskie wzbudziły w nim zainteresowanie statystyką. Już w czasie okupacji niemieckiej podczas I wojny światowej rozpoczął tłumaczenie podręcznika Statystyka (Die Statistik) dr. Henryka Bleichera, profesora Uniwersytetu Frankfurckiego. W przedmowie do wydanego w 1919 roku podręcznika Szulc napisał: „jest to książka niewielkich rozmiarów, ale zawiera treść obfitą i różnorodną, zwłaszcza w zakresie praktycznym statystyki”. Konieczność wydania tłumaczenia pracy Bleichera Szulc uzasadniał brakiem podręcznika do statystyki w języku polskim. Jedyny bowiem, który istniał (praca Edwarda Grabowskiego, wydana w Warszawie w 1917, pt. Podręcznik statystyki), był w istocie przedrukiem cyklu wykładów Grabowskiego, wygłoszonych dla wyższej administracji zimą 1917 roku.

W latach 1906–1919 Szulc pracował jako nauczyciel języka niemieckiego w szkołach średnich w Warszawie. Prowadził równolegle badania naukowe nad ludnością b. Królestwa Polskiego i nad tłumaczeniem podręcznika do statystyki. W latach 1911–1918 był członkiem Polskiego Związku Nauczycielskiego. 1 stycznia 1919 roku podjął pracę w Głównym Urzędzie Statystycznym (GUS), zaproponowaną mu przez wicedyrektora tej instytucji, prof. Krzywickiego. W okresie międzywojennym zajmował początkowo stanowisko referenta, potem pierwszego kierownika Biblioteki GUS, a następnie naczelnika Wydziału Wydawnictw i Pomocy Naukowych, Wydziału Statystyki Ludności i Redaktora Głównego wydawnictw Głównego Urzędu Statystycznego.

Jako Redaktor Główny Komitetu Redakcyjnego GUS zapoczątkował m.in. wydawanie monumentalnej serii Statystyka Polski oraz naukowego, analitycznego organu Urzędu pod nazwą „Kwartalnik Statystyczny”, a także miesięcznika „Wiadomości Statystyczne”. Pod jego kierownictwem wydano przed wojną m.in. 10 roczników statystycznych RP, 10 tomów „Kwartalnika Statystycznego” (1924–1934), 17 tomów „Wiadomości Statystycznych” (Warszawa 1923–1939), serię Statystyka Polski (Warszawa 1934–1939), fundamentalne dzieło Rzeczpospolita Polska. Atlas Statystyczny (Warszawa 1930), oraz Badania nad rozrodczością w Polsce (Warszawa 1933).

Od 1920 roku równolegle z pracą zawodową w GUS, Szulc prowadził działalność dydaktyczną w Wolnej Wszechnicy Polskiej początkowo jako docent, a od 1936 roku jako profesor nadzwyczajny statystyki i demografii tej uczelni. Od 1923 roku zaczął też wykładać statystykę i demografię na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego w formie prac zleconych. Wykłady te kontynuował do wybuchu II wojny światowej. W 1925 roku wydał swoje wykłady w postaci podręcznika Statystyka. Opracowanie wykładów uniwersyteckich. Trzy wydania rozszerzonej postaci skryptu dla studentów pod tytułem Ogólna teoria statystyki. Na podstawie wykładów prof. Stefana Szulca ukazały się następnie w latach 1947–1949.

Od początku II wojny światowej Szulc przebywał we Lwowie, pracując w Instytucie Handlu Radzieckiego jako statystyk, a następnie profesor. W listopadzie 1941 roku powrócił do Warszawy i został zatrudniony w Wydziale Statystycznym Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy. Nauczał statystyki i demografii na tajnych kursach UW, Wolnej Wszechnicy Polskiej i Szkoły Głównej Handlowej, która pracowała wówczas pod nazwą Miejskiej Szkoły Handlowej. W pierwszych dniach powstania warszawskiego, wraz z rodziną, został wysiedlony do Niemiec (okolice Zwickau w Saksonii).

12 marca 1945 roku Szulc został mianowany prezesem GUS i piastował to stanowisko do czasu przejścia na emeryturę w sierpniu 1949 roku; potem pracował jeszcze w GUS jako rzeczoznawca. W pierwszych latach powojennych zasłużył się jako organizator przewiezienia już w marcu 1945 roku z Krakowa do Warszawy materiałów statystycznych bibliotecznych i archiwalnych przedwojennego GUS, przechowywanych w siedzibie b. Statistisches Amtu. Do akcji tej potrzeba było aż 45 wagonów kolejowych, co pokazuje skalę przedsięwzięcia w zniszczonym i będącym wówczas nadal w stanie wojny kraju. Podobnie jak przed wojną Szulc był Przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego GUS. Pod jego kierownictwem wznowiono w 1945 roku wydawanie „Wiadomości Statystycznych”, a w 1947 roku wydawanie „Rocznika Statystycznego”.

Szulc zorganizował i kierował przeprowadzonym w lutym 1946 roku sumarycznym spisem ludności, opracowaniem strat ludnościowych w wyniku wojny, ustaleniem zaludnienia Ziem Odzyskanych, zorganizowaniem sprawozdawczości z ruchu naturalnego ludności. Z jego inicjatywy rozpoczęto już w 1945 roku zbieranie danych o gospodarstwach rolnych, zakładach przemysłowych, szkolnictwie i służbie zdrowia.

Poza pracą w GUS od 1945 roku Szulc prowadził także wykłady ze statystyki i demografii na UW i w Szkole Głównej Planowania i Statystyki. 19 kwietnia 1947 roku został profesorem zwyczajnym UW. Jego współpracownicy i uczniowie z tego okresu, m.in. Jerzy Holzer, Wanda Litterer-Marwege, Maria Namysłowska, Zygmunt Peuker, Felicja Romaniukowa, Kazimierz Rusinek, Zbigniew Smoliński i Egon Vielrose, podkreślali takie cechy Szulca, jak skromność i pracowitość, które były cenne zwłaszcza w jego pracy dydaktycznej na Uniwersytecie oraz we współpracy z nim jako przełożonym.

Działalność dydaktyczna Szulca m.in. na Uniwersytecie Warszawskim była jednym z głównych motywów napisania przez niego fundamentalnej pracy metodologicznej, zawierającej dorobek całego życia, pt. Metody statystyczne. Pierwsze wydanie pierwszego tomu ukazało się w 1952 roku, drugiego – w 1954. Książka ta, traktowana przez kilkadziesiąt lat jako jedyny polski podręcznik statystyki, służyła i służy wielu pokoleniom studentów w zdobywaniu wiedzy praktycznej i teoretycznej, ponieważ stanowi rzetelny zbiór wszystkich metod statystycznych, jakie są stosowane w praktyce światowej.

Metody statystyczne stawiają Szulca w gronie wybitnych statystyków Polski. Ten wznawiany wielokrotnie podręcznik dla studentów omawiał zasady zbierania i prezentacji danych statystycznych, analizy, struktury, dynamiki i korelacji oraz wstępne wiadomości z zakresu metody reprezentacyjnej. We wstępie do tej pracy Szulc napisał: „Statystyka służy do poznania konkretnej rzeczywistości [...] takie czy inne chwyty rachunkowe nigdy nie stanowią w statystyce celu same w sobie. Książka jest podręcznikiem techniki statystycznej [...] wykład w podręczniku ma być samowystarczalny, to znaczy, że powinien być zrozumiały bez pomocy nauczyciela i bez uczęszczania na specjalne ćwiczenia czy seminaria [...] najtrudniejszą rzeczą w statystyce jest nie tyle umiejętność posługiwania się wzorami, ile umiejętność myślenia statystycznego, którą można nabyć jedynie przez praktykę”.

Profesor Edward Rosset w recenzji pracy Szulca stwierdził, że czytał ją ze wzruszeniem, a źródłem tego „był podziw dla ogromu wiedzy i wspaniałego intelektu Autora książki. Każdy rozdział, każda stronica utwierdza czytelnika w przekonaniu, że Metody statystyczne stanowią coś więcej niż tylko – jak to się zwykle określa – cenny wkład w naszą niezbyt bogatą na tym odcinku literaturę naukową”. Natomiast prof. Wiesław Sadowski w swojej recenzji napisał: „Książka prof. S. Szulca jest nie tylko znakomitym podręcznikiem statystyki, jakiego jeszcze w literaturze polskiej nie mieliśmy, ale stanowi trwały dorobek nauki w skali światowej. Ta wielka ilość przekładów oraz elementarny sposób wykładu sprawiają, że czytelnikami książki mogą być nie tylko zawansowani statystycy, ale i początkujący, nie tylko studenci, ale i słuchacze”. O niezwykłej umiejętności autora przekazywania czytelnikowi w przystępnej, przejrzystej formie trudnych zagadnień statystycznych pisał też w recenzji Metod statystycznych prof. Ryszard Zasępa: „Autor bardzo szeroko interpretuje pojęcie techniki statystycznej, włączając do niej zarówno metody statystyczne w ścisłym tego słowa znaczeniu, jak również metody statystyki matematycznej. Ambitne i trudne do wykonania zadanie przystępnego ujęcia tych zagadnień zasługuje na wysokie uznanie”.

Fundamentalna praca Szulca była wielokrotnie wznawiana [wyd. 1, 1952 (t. 1), 1954 (t. 11), wyd. 2, 1961 wyd. 3, 1963, wyd. 4, 1967, wyd. 5, 1968]. W 1965 roku Metody statystyczne wydano w tłumaczeniu na język angielski w Oxford Pergamon Press, publikacja ta miała 10 kolejnych edycji. Do dziś podręcznik prof. Szulca jest niezastąpioną lekturą w nauczaniu statystyki. Metody statystyczne nie wymagają bowiem od czytelnika specjalnego przygotowania w zakresie statystyki ani znajomości wyższej matematyki.

W ciągu swojego pracowitego życia Szulc wychował ogromną rzeszę uczniów, wśród których krzewił wiedzę o statystyce i demografii, i którym wpajał kulturę statystyczną. Jako wykładowca demografii zapoznawał studentów z najważniejszymi zagadnieniami teoretycznymi. W odniesieniu do Polski opracował teorię modeli demograficznych, teorię optimum zaludnienia, teorie polityki ludnościowej. Mimo że prace i wykłady z tego zakresu prowadził głównie na źródłach statystyczno-demograficznych okresu międzywojennego, to są one aktualne do dziś. Był współautorem wydanej w 1938 roku w Warszawie przez Wydawnictwo Instytutu Społecznego Encyklopedii nauk politycznych, do której opracował liczące kilkaset stron hasła: „demografia”, „ruch naturalny ludności”, „polityka ludnościowa”.

Szulc działał w wielu polskich i międzynarodowych organizacjach naukowych. Należał do Towarzystwa Ekonomistów i Statystyków Polskich, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Zarządu Międzynarodowej Unii Badania Naukowego Zagadnień Ludnościowych, był członkiem-założycielem Polskiego Towarzystwa Statystycznego (członek Rady i prezes Towarzystwa), członkiem-założycielem Polskiego Instytutu Zagadnień Ludnościowych (zastępca przewodniczącego Zarządu). W 1955 roku został redaktorem naczelnym „Przeglądu Statystycznego”; w 1956 roku – członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk; zasiadał też w Radzie Nauk Ekonomicznych PAN.

Wielokrotnie reprezentował naukę polską na konferencjach naukowych, m.in. na Kongresach Międzynarodowego Instytutu Statystycznego. Podczas XVIII Sesji Międzynarodowego Instytutu Statystycznego w Warszawie w 1929 roku wygłosił referat O tzw. standaryzacji, czyli poprawianiu współczynników (ogłoszony drukiem w „Kwartalniku Statystycznym” 1929, z. 4); przeanalizował tam metody standaryzacji, tj. modyfikacji współczynników w celu umożliwienia porównywalności zjawisk, zwłaszcza w odniesieniu do statystyki ludności. Podczas międzynarodowego kongresu ludnościowego w Paryżu (29 VII – 1 VIII 1937) przedstawił referat Wpływ wieku kobiet w chwili zawarcia małżeństwa na płodność małżeńską i rodność, w którym, rozważając zagadnienie płodności kobiet, po raz pierwszy doszedł do wniosku, że należy uwzględnić czas trwania małżeństwa przy rozpatrywaniu współczynników płodności według wieku kobiet, zalecając wprowadzenie tego badania do statystyki stanu i ruchu ludności i do spisów ludności.

Szulc był jednym z głównych współtwórców systemu statystyki w Polsce – wnosząc swój wkład do dorobku tematycznego, organizacyjnego i publikacyjnego polskiej statystyki. W ciągu 50 lat pracy twórczej opublikował 74 prace autorskie (poza publicystyką), jeden przekład oraz kilkadziesiąt publikacji statystycznych GUS, których był redaktorem głównym. Przywiązywał wielką wagę do sztuki prezentacji danych statystycznych, tworząc w GUS swoistą szkołę przedstawiającą dane w tablicach, diagramach, kartogramach, formach graficznych.

Do jego głównych dzieł należą opracowania: Wartość materiałów statystycznych dotyczących stanu ludności b. Królestwa Kongresowego (Warszawa 1920), w którym autor poddał krytycznej ocenie zbiór zestawień statystycznych o ludności zamieszkującej na terenach b. Królestwa Kongresowego w latach 1819, 1867, 1868, 1890–1913 oraz Ruch naturalny ludności w Polsce w latach 1895–1935 (Warszawa 1936), zawierający m.in. ogólny obraz ruchu naturalnego ludności na ziemiach polskich, urodzenia (żywe i martwe, poronienia, płeć noworodków, urodzenia wielorakie, sezonowość urodzeń, urodzenia ślubne i nieślubne), zgony, przyrost naturalny, stosunek liczby urodzeń i zgonów, miary ruchu naturalnego ludności oraz wszechstronną analizę potencjału demograficznego Polski.

Do ważniejszych prac Szulca z okresu międzywojennego należą: Ludność Rzeczypospolitej w chwili obecnej (Warszawa 1921), omawiająca stan zaludnienia kraju po latach niewoli i po wydarzeniach I wojny światowej, Majątek społeczny b. Królestwa Polskiego (Warszawa 1922), Statystyka urodzeń ludności żydowskiej w miastach (Warszawa 1923), Statystyka ewangelików w Polsce według spisu ludności 1921 r. i innych źródeł (Warszawa 1925), Względna nadwyżka urodzeń chłopców w czasie wojny i po wojnie (Warszawa 1925), Dawne tablice wymieralności Królestwa Polskiego i miasta Warszawy (Warszawa 1928), Małżeństwa, urodzenia i zgony w województwach południowych. Dane ogólne za lata 1919–1925 (Warszawa 1928), Ocena krytyczna wyników spisu gospodarstw wiejskich z dnia 30 IX 1921 roku (Warszawa 1928), Tablice wymieralności województw poznańskiego i pomorskiego 1922 roku (Warszawa 1928), Ludność Polski według wieku w latach 1927–1928 i 1929 (Warszawa 1930), Miary przyrostu naturalnego Polski (Warszawa 1931), Polskie tablice wymieralności 1927 roku (Warszawa 1931), O przyroście ludności Polski w okresie od r. 1921 do 1931 (Warszawa 1932), Dokładność rejestracji urodzeń i zgonów (Warszawa 1936).

W pierwszym powojennym opracowaniu Polska 1939–1945 (wyd. 1945) prof. Szulc przedstawił przez pryzmat statystyki obszarowy i ludnościowy rachunek strat i zysków państwa polskiego. Zakładał w tym opracowaniu, że „gdy wszystkie ruchy ludnościowe zostaną zakończone, ludność Polski Odrodzonej – w założeniu całkowitego wysiedlenia Niemców – wyniesie 22–23 miliony”. Trafność tego szacunku potwierdził sumaryczny spis ludności.

Do ważniejszych prac Szulca z okresu powojennego należą artykuły: Przełom w sytuacji demograficznej europejskiego kręgu kulturalnego („Problemy” 1946, nr 3), Urodzenia w Polsce w czasie wojny („Problemy” 1946, nr 15), Demografia i statystyka w służbie gospodarki socjalistycznej („Przegląd Statystyczny” 1954, nr 1–2), Starzenie się społeczeństw ludzkich („Przegląd Statystyczny” 1955, nr 3), Zagadnienie przedłużenia życia ludzkiego w oświetleniu demografii („Przegląd Statystyczny” 1955, nr 2), Wzrost i waga młodzieży szkół wyższych w Warszawie w r. 1946 („Przegląd Statystyczny” 1946, nr 1–2), Dbajmy o rezerwy siły roboczej („Przegląd Zagadnień Socjalnych” 1956, nr 3).

Profesor Szulc uczestniczył w Międzynarodowym Kongresie Ludnościowym w Rzymie (30 VIII–10 IX 1954), z którego zdał sprawozdanie na łamach „Przeglądu Zagadnień Socjalnych” (1954, nr 10) i „Nauki Polskiej” (1955, nr 1); podczas tego Kongresu wygłosił przemówienie, opublikowane w „Ekonomiście” (1954, nr 4). Wziął też udział w walnym zgromadzeniu członków Międzynarodowej Unii Badania Naukowego Zagadnień Ludnościowych, które opisał w „Przeglądzie Statystycznym” (1955, nr 2). W ostatnim opracowaniu, Umieralność niemowląt, wydanym w 1956 roku, przedstawił rozważania o metodzie mierzenia umieralności niemowląt i dynamice obniżenia zgonów niemowląt na świecie. Swój wielki dorobek w dziedzinie badań statystyki ludnościowej i demografii próbował u schyłku życia podsumować w pracy o demografii (podręczniku na wzór Metod statystycznych). Niestety, nie ukończył tego dzieła. Część przygotowywanej rozprawy zdążył jedynie opublikować w „Przeglądzie Statystycznym”.

Profesor Szulc położył także ogromne zasługi w powołaniu i rozwoju specjalistycznej biblioteki statystycznej w GUS. Był jej pierwszym kierownikiem wyznaczonym przez prof. Józefa Buzka do założenia tej placówki jako zaplecza naukowego GUS. Na początku lat 20. XX wieku nawiązał kontakty z instytucjami zagranicznymi (m.in. z Ligą Narodów, British Library, Library of Congress), budując zbiory zagraniczne na podstawie wymiany bibliotecznej. Jego ambicją i dążeniem było stworzenie biblioteki na wielką skalę, co mu się udało; w 1968 roku Biblioteka GUS została przekształcona w Centralną Bibliotekę Statystyczną, a dziś jest drugą co do wielkości w Europie tego rodzaju specjalistyczną biblioteką.

W uznaniu zasług prof. Szulca w tej dziedzinie w 1989 roku prezes GUS, prof. Franciszek Kubiczek, nadał Centralnej Bibliotece Statystycznej imię Stefana Szulca. Stefania Zdrodowska, wieloletni kustosz Biblioteki, lapidarnie scharakteryzowała zasługi Szulca dla tej placówki: „Profesor Szulc, przystępując u boku Ludwika Krzywickiego do grona założycieli Głównego Urzędu Statystycznego, objął w roku 1918 zbiory pozostałe po biurach statystycznych zaborców, stwarzając podwaliny Biblioteki GUS jako biblioteki specjalistycznej. Biblioteką tą opiekował się aż do wybuchu drugiej wojny światowej, jako jej bezpośredni zwierzchnik również po reaktywowaniu Urzędu w roku 1945 już jako Prezes GUS, którym był do roku 1949. Profesor Szulc był uczonym na miarę światową, szeroko znanym i cenionym zarówno w kraju, jak i za granicą, człowiekiem o niezwykle rozległych zainteresowaniach i horyzontach. Toteż powziął On plan rozbudowy Biblioteki GUS na miarę europejską, nie zasklepiając się w ciasnym kręgu samej statystyki, lecz usiłując dać Bibliotece podbudowę ekonomiczno-społeczną. Ambicją i dążeniem Profesora Szulca i kierownictwa GUS było nadanie Głównemu Urzędowi Statystycznemu jak najbardziej naukowego charakteru, charakteru instytutu naukowego. Toteż pod kątem potrzeb i zadań tak pojętego urzędu widział Profesor gromadzenie zbiorów bibliotecznych. Jeżeli dziś GUS może się poszczycić swoją biblioteką, która zajęła jedno z czołowych miejsc wśród warsztatów pracy naukowej w Polsce, to zawdzięcza to w dużej mierze Profesorowi Szulcowi. Po wystąpieniu z GUS, jako członek Komitetu Bibliotecznego, którego zadaniem jest współpraca z Dyrekcją Biblioteki głównie w zakresie uzupełnienia zbiorów, służył nam radą i pomocą. Również w ostatnich latach swojego życia, gdy usunął się z życia publicznego i poświęcił się całkowicie pracy naukowej, gdy był już tylko naszym Czytelnikiem – nie przestał interesować się poziomem i doborem księgozbioru Biblioteki, współpracując z nami w tym zakresie. Nie szczędził nikomu miłego uśmiechu, dobrego słowa, a nade wszystko cennej rady, o którą każdy z pracowników Biblioteki mógł się do Niego zwrócić, czy to w dziedzinie doboru wydawnictw, czy też poradnictwa bibliograficznego lub organizacji pracy bibliotecznej”.

Profesor Szulc zmarł 12 października 1956 roku w Warszawie. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (przed wojną) i Orderem Odrodzenia Polski IV kl. (po wojnie).

Był mężem Ireny Szulc z domu Fryde.

21 czerwca 1982 roku w GUS – w 100-lecie urodzin i 25-lecie śmierci Szulca – odbyło się nadzwyczajne posiedzenie Komitetu Nauk Demograficznych Polskiej Akademii Nauk poświęcone jego osobie i twórczości naukowej. Podczas sesji prof. Kazimierz Romaniuk, wraz z żoną Felicją, przedstawili dorobek Szulca opublikowany w GUS, dr Stanisław Róg scharakteryzował całe życie naukowe, a część jego uczniów (Jerzy Holzer, Zbigniew Smoliński) wspominała go jako opiekuna na Uniwersytecie.

Wybrana literatura

 

Bibliografia polskiego piśmiennictwa statystycznego 1944–1969: bez wydawnictw Głównego Urzędu Statystycznego, Warszawa 1972.

Bibliografia wydawnictw GUS 1918–1968, Warszawa 1968.

Górska J., Bibliografia prac prof. dr. Stefana Szulca, Warszawa 1978.

Łazowska B., 90 lat Biblioteki GUS w służbie statystyki polskiej – misja, ludzie, zadania, Warszawa 2009.

Mantorska T., Pamięci profesora Stefana Szulca – w setną rocznicę urodzin, „Wiadomości Statystyczne” 1982, nr 8, s. 37–38, „Przegląd Statystyczny” 1956, z. 3.

Romaniuk K., Stefan Szulc, „Nauka Polska” 1956, nr 4 s. 236–237.

Róg S., 100-lecie urodzin profesora Stefana Szulca, „Wiadomości Statystyczne” 1981, nr 11, s. 1–4.

Sylwetki statystyków polskich, Warszawa 1993.

Sylwetki statystyków polskich, Warszawa 1998.

Zdrodowska S., Stefan Szulc, „Bibliotekarz” 1956, nr 10, s. 311–312.

Katalogi i zbiory Centralnej Biblioteki Statystycznej, Centralne Archiwum GUS: akta osobowe (z fotografią).