Studium to poświęcone jest pracownikom i studentom Uniwersytetu Warszawskiego w okresie międzywojennym. Chcąc ukazać jak najpełniejszy obraz obu tych środowisk, zdecydowałem się sięgnąć po różne rodzaje źródeł począwszy od akt urzędowych, poprzez druki o charakterze sprawozdawczym wydawane w tamtych latach przez uczelnię, materiały statystyczne, prasę akademicką i ogólnopolską, aż po liczne pamiętniki i wspomnienia. Sądzę, że zestawione ze sobą pozwalają one dość wiernie odtworzyć najważniejsze fakty i zjawiska, nawet jeśli poszczególne z nich (mam tu na myśli przede wszystkim, choć nie tylko, źródła pamiętnikarskie) nieuchronnie naznaczone są piętnem subiektywizmu.

Wśród źródeł urzędowych szczególnie istotne dla mojej pracy okazały się teczki osobowe studentów, przechowywane w Archiwum Uniwersytetu Warszawskiego, które w przeciwieństwie do pozostałych, przeważnie zniszczonych akt kancelarii uniwersyteckiej z lat 1915–1959, przetrwały II wojnę światową stosunkowo kompletne. (Zachowało się ok. 80% tego zasobu). Zapoznanie się ze stu kilkudziesięcioma z nich pozwoliło mi nie tylko lepiej zrozumieć przebieg studiów na różnych wydziałach, lecz także poznać problemy życiowe, z jakimi musiało borykać się wielu słuchaczy. Z tych samych względów niezwykle przydatne okazały się dla mnie wyrywkowo zachowane podania o stypendia, w których studenci szczegółowo opisywali swą sytuację rodzinną i materialną.

Podkreślam znaczenie źródeł o charakterze jednostkowym również ze względu na przyjęte przeze mnie założenia metodologiczne, w myśl których postanowiłem, w miarę możliwości, ilustrować charakterystykę statystyczną społeczności uniwersyteckiej przypadkami konkretnych, znanych z imienia i nazwiska wykładowców i studentów. Podejście takie odpowiada łączeniu analizy ilościowej i jakościowej, znanemu we współczesnych badaniach socjologicznych. Dość często starałem się przy tym oddawać głos świadkom opisywanych wydarzeń. Mam nadzieję, że autentyczność ich języka i odczuć zrekompensuje Czytelnikom trudy przedzierania się przez liczne i niekiedy długie cytaty. Zdaję sobie sprawę, iż relacje te, w większości spisywane wiele lat po II wojnie światowej, mogą być obarczone błędami wynikającymi z zawodności ludzkiej pamięci. Z tego względu traktowałem je z ograniczonym zaufaniem w kwestiach szczegółowych, uznałem natomiast, że wystarczająco wiernie oddają one atmosferę studiów na Uniwersytecie i indywidualne odczucia ich autorów.

W wybranych przypadkach, na ile było to możliwe, próbowałem zasygnalizować, jak potoczyły się późniejsze losy osób związanych z uczelnią w latach międzywojennych. W moim przekonaniu, zwłaszcza historie absolwentów Uniwersytetu stanowią fascynujący przyczynek do dziejów Polski w XX w., godny osobnego opracowania.

Wiele informacji statystycznych i wyliczeń, na które powołuję się w tej pracy, podaję na podstawie bazy danych studentów UW w systemie Uniwersyteckiego Systemu Obsługi Studentów (USOS), z której można skorzystać w Archiwum Uniwersytetu Warszawskiego. Obejmuje ona wszystkich słuchaczy, którzy immatrykulowali się na uczelni w latach 1915–1939 i dostarcza historykowi nieocenionego narzędzia do badań tej zbiorowości pod względem cech takich jak płeć, wiek, czas studiowania itp. Niekompletne pozostają na razie jedynie dane USOS na temat wyznania studentów, co stanowi jedyny właściwie poważny mankament tego źródła.

Mimo różnorodności źródeł do dziejów Uniwersytetu w latach międzywojennych nie zawsze pozwalają one w pełni prześledzić dynamikę badanych zjawisk społecznych w całym tym okresie, ponieważ dotyczą niekiedy tylko pewnego wycinka czasu.  W niektórych przypadkach wnioskuję na ich podstawie na temat całej epoki 1915–1939, zakładając że tego rodzaju uproszczenie nie skrzywi w istotnym stopniu obrazu ówczesnej rzeczywistości.

Na koniec uwaga o charakterze redakcyjnym: chociaż Uniwersytet Warszawski od 1935 r. nosił nazwę Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego i w ślad za tym aż do wybuchu II wojny światowej w różnego rodzaju dokumentach pojawiał się pod skrótem UJP, dla uproszczenia posługuję się jedynie jego pierwotną nazwą i wyprowadzonym od niej skrótem UW. Skrótu UJP używam jedynie w nazwach własnych i cytatach.