Instytut Afrykanistyczny, wcześniej Studium Afrykanistyczne, został utworzony w 1962 roku jako interdyscyplinarny ośrodek naukowy skupiający ekonomistów, historyków, geografów, socjologów, językoznawców i przedstawicieli nauk politycznych. Studium spełniało rolę dydaktyczną, naukowo-badawczą i dokumentacyjno-informacyjną67.

Funkcję kierownika Studium do 1969 roku pełnił etiopista – profesor Stefan Strelcyn, a następnie geograf – profesor Bogodar Winid. Studium dzieliło się na 5 pracowni: Problemów Ekonomicznych, Problemów Społeczno-Kulturowych, Problemów Geograficznych, Osadnictwa i Architektury Arabskiej oraz Planowania Regionalnego (ostatnia z wymienionych została utworzona w 1974 roku). W 1975 roku Studium zostało przekształcone w Instytut Afrykanistyczny i włączone do Wydziału Neofilologii. Zmianie uległa też struktura jednostki. Instytut składał się z następujących zakładów, pracowni i zespołów: Zakład Rozwoju Gospodarczego, Pracownia Problemów Społeczno-Kulturowych, Pracownia Geografii, Pracownia Gospodarki Przestrzennej, Zespół Historii, Zespół Ekologii, Zespół Problemów Prawno-Politycznych, Zespół Przeobrażeń Agrarnych i Gospodarki Żywnościowej.

W ramach Studium i Instytutu działała również biblioteka i Ośrodek Informacji o Afryce. Do roku 1971 Ośrodek znajdował się w ramach Centralnego Instytutu Informacji Naukowo-Technicznej i Ekonomicznej. W momencie przejścia do Studium dysponował księgozbiorem liczącym około 5000 woluminów. Księgozbiór ten został włączony do Biblioteki Studium, której zbiory w 1977 roku przekraczały 38 000 jednostek inwentarzowych. Ożywioną działalnością wykazywała się Sekcja Wydawnictw. Wydawane były dwie stałe serie „Africana Bulletin” i „Przegląd Informacji o Afryce”. Ukazywały się też informatory regionalne i problemowe, prace monograficzne i skrypty.

Liczba pracowników Studium/Instytutu stale rosła. Według Winida68 w 1970 roku w Studium było zatrudnionych 8 osób, natomiast w 1977 roku 86 osób, w tym 6 profesorów i docentów, 8 adiunktów i 29 asystentów.

Działalność naukowa Studium była wielokierunkowa, mieściły się w niej również badania przemian społeczno-gospodarczych i zróżnicowania regionalnych warunków życia z uwzględnieniem wpływu środowiska przyrodniczego, a zwłaszcza zasobów naturalnych, oraz analizy porównawcze planów regionalnych i prace z dziedziny geografii osadnictwa. Studium prowadziło też kurs szkolenia kandydatów do pracy w krajach rozwijających się.