Architektura funkcjonalna teorii umysłu. Podejście neuropsychologiczne

Książka pokazuje, w jaki sposób uszkodzenia mózgu wpływają na ToM (Theory of Mind). Sprawne funkcjonowanie ToM warunkuje satysfakcjonujące kontakty jednostki z otoczeniem, które są kluczowe dla niwelowania izolacji społecznej pacjentów neurologicznych. Poznanie architektury ToM wydaje się niezbędne do określenia stopnia jej zaburzenia w wypadku pacjentów z uszkodzonym mózgiem oraz do organizacji postępowania rehabilitacyjnego.

Publikacja jest adresowana do psychologów różnych specjalności, głównie psychologów poznawczych oraz neuropsychologów pracujących z pacjentami neurologicznymi z zaburzeniami procesów poznawczych. Skierowana jest również do specjalistów i studentów szeroko rozumianych neuronauk (biologów, lekarzy, filozofów, psychiatrów).

Książka koncentruje się na zagadnieniach dotyczących zdolności człowieka do rozumienia stanów mentalnych innych osób, a w szczególności na neurobiologicznych mechanizmach warunkujących różne aspekty funkcjonowania w zakresie teorii umysłu (Theory of Mind − ToM). Tematyka ta wzbudza ogromne zainteresowanie ze względu na jej wagę dla życia społecznego człowieka oraz na jej związek z szeroką gamą zagadnień dotyczących ekspresji, percepcji i przeżywania emocji oraz empatii.
Prof. dr hab. Anny Grabowska

Na poziomie praktycznym praca ma wypełnić luki w istniejącej literaturze i praktyce neuropsychologii klinicznej, w której zaburzenia działania teorii umysłu nie są oddzielnie diagnozowane i brakuje procedur terapeutycznych ukierunkowanych specyficznie na ich rehabilitację [...]. Częściowym wypełnieniem tej luki ma być opracowana na potrzeby badań własnych metoda diagnozy zaburzeń teorii umysłu, która może być również wykorzystana w praktyce klinicznej.
Dr hab. Maciej Haman, prof. UW

Agnieszka Pluta – w 2006 roku ukończyła studia magisterskie na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie zrealizowała program specjalizacji neuropsychologii klinicznej. Jej zainteresowania naukowe skupiają się wokół neuropsychologii poznawczej oraz badania mózgowych mechanizmów zachowań społecznych. Jest autorką lub współautorką 17 artykułów naukowych, rozdziału w monografii oraz ponad 40 wystąpień konferencyjnych w kraju i za granicą. W latach 2009-2010 była stypendystką Fulbrighta w SaxeLab w Massachusetts Institute of Technology, gdzie badała neuronalne korelaty empatii oraz teorii umysłu. Od 2006 roku prowadzi autorskie seminaria dla studentów psychologii dotyczące m.in. badania wyższych procesów poznawczych z wykorzystaniem techniki czynnościowego rezonansu magnetycznego.
W roku 2012 otrzymała stopień doktora nauk humanistycznych (dyplom z wyróżnieniem). Pracę naukową kontynuuje na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Naukowym Centrum Obrazowania Biomedycznego w Instytucie Fizjologii i Patologii Słuchu.

Emilia Łojek – profesor zwyczajny na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w neuropsychologii klinicznej. Studiowała i realizowała prace naukowe w Applied Psychology Unit University of Cambridge (UK), University College London (UK), College of Medicine Ohio State University (USA). Opublikowała wiele prac naukowych na temat m.in. problemów porozumiewania się językowego osób z uszkodzeniami mózgu, zmian funkcji neuropsychologicznych u pacjentów z chorobami neurodegeneracyjnymi, u osób żyjących z wirusem HIV oraz osób w podeszłym wieku. Jest autorką lub współautorką adaptacji oraz oryginalnych testów do diagnozy neuropsychologicznej (H-RNTB, RHLB, RFFT, CVLT, CTT, KPD) i prac dotyczących rehabilitacji neuropsychologicznej. Pełni funkcję członka Zarządu International Neuropsychological Society.