Świat zabaw. Narodziny nowego wieku ludycznego

Zasadniczo rzecz biorąc, zabawa to "aktywna rozrywka", która przybiera najczystszą postać wtedy, gdy oddając się jej, możemy zapomnieć o troskach i problemach codzienności. Najlepiej zapamiętujemy taką zabawę, która wzbudza żywiołową, nieskrywaną radość, jakiej doświadczyć możemy w najintymniejszych marzeniach lub w najbardziej emocjonujących chwilach jakiejś gry. Wyobrażanie sobie związku z pociągającym nas partnerem może dawać równie głęboką satysfakcję jak danie mata albo strzelenie bramki.
Ze Wstępu Jamesa E. Combsa

W XX wieku zabawa się demokratyzuje: wszyscy jeździmy na wakacje, chodzimy do kina i mamy w domu telewizor, wszyscy w końcu uprawiamy sport (a przynajmniej jesteśmy kibicami), który – jako daleki spadkobierca etosu rycerskiego – przez długi czas był zarezerwowany dla klasy dżentelmenów. Zabawa, czyli typ preferowanych rozrywek – przynajmniej w tym samym stopniu co praca – jest wyznacznikiem stylu życia, a co za tym idzie – sposobem na konstruowanie tożsamości.
Z Posłowia Agaty Chałupnik

Zobacz inne publikacje w serii: Dromena »

Autor w zwięzłej, lecz nie upraszczającej formie, i to z bardzo interesującymi odwołaniami do prac filozoficznych, psychologicznych i historycznych, pokazuje historyczność i różnorodność społecznych definicji sytuacji zabawy. Wskazuje, że zabawa – mimo różnorodności form w zależności od okresów historycznych i od miejsc jej umocowania społecznego i kulturowego – jest powszechnikiem kulturowym, który nadaje sens doświadczeniu indywidualnemu i zbiorowemu.
Z recenzji Joanny Kurczewskiej

Świat ludyzmu rozszerza swe wpływy w całym, nie tylko zachodnim świecie, stopniowo wzmacniając takie "cosmopolis", gdzie autorytety w kulturze kierują się na instytucje i symbolizacje skupione na zabawie jako wartości i praktyce. [...] Przyszły świat może legitymizować kulturę karnawału trwającego cały rok. Zabawa nabywa w tym procesie funkcji dawnego mitu, który zawsze w sposób poetycki wytyczał znaczenie i kierunek życia kulturalnego. Mit nadchodzący będzie pogonią za szczęściem i świat kultury będzie definiował szczęście jako pragnienie i zdolność uciech. Ten mit pomoże nam zdefiniować siebie jako "homo ludens".
Z recenzji Bogusława Sułkowskiego

James E. Combs – znany amerykański politolog związany z Uniwersytetem Valparaiso, zajmował się teorią komunikacji w polityce - w tym problematyką propagandy, filmem politycznym i rolą mediów. Autor m.in. następujących publikacji: Dimensions of Political Drama (1980), Primer of Politics (1984), Polpop: Politics and Popular Culture in America (1984), American Political Movies: An Annotated Filmography of Feature Films (1990), The New Propaganda: The Dictatorship of Palaver in Contemporary Politics (1992), The Reagan Range: The Nostalgic Myth in America Politics (1993), Phony Culture: Confidence and Malaise in Contemporary America (1994), Movie Time (2007), Wit's End: Making Sense of the Great Movies (2010).