Ustanawianie świętości. Kulturowa historia angielskich widowisk religijnych w XVI wieku

Wielowątkowa rozprawa poświęcona najważniejszym problemom badawczym dotyczącym średniowiecznych widowisk religijnych i kultury tego okresu. Autor omawia zagadnienia źródeł teatru misteryjnego, relacji między dramatem a teatrem, tekstem a widowiskiem oraz liturgią a przedstawieniem. Snuje rozważania na temat przestrzeni teatralnej, techniki teatralnej, dekoracji i aktorstwa, funkcji religijnej i społecznej misteriów, ich aspektu teologicznego, dodatkowo zaś na temat konfliktów religijnych, stosunku protestantów do teatru, ikonoklazmu, a także kontekstu gospodarczego, ekonomicznego i prawnego.

Zobacz inne publikacje w serii: Dromena »

Piotr Morawski – kulturoznawca, historyk kultury. Pracuje w redakcji „Dialogu” i w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim; współpracuje z Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego, ostatnio przy projekcie „Teatr publiczny. Przedstawienia” oraz przy tworzeniu elektronicznej encyklopedii teatru polskiego. Zajmuje się kulturową historią widowisk. Pisuje też o teatrze współczesnym oraz jego społecznych i kulturowych uwikłaniach.

Wielowątkowa rozprawa Piotra Morawskiego – zogniskowana na tytułowym ustanawianiu świętości – nawiązuje także, niejako „przy okazji”, do większości najważniejszych problemów badawczych dotyczących średniowiecznych widowisk religijnych i kultury tego okresu. Pojawiają się tu zatem uwagi na temat źródeł teatru misteryjnego, relacji między dramatem a teatrem, tekstem a widowiskiem oraz liturgią a przedstawieniem, dalej: na temat przestrzeni teatralnej, techniki teatralnej, dekoracji i aktorstwa, na temat funkcji religijnej i społecznej misteriów, ich aspektu teologicznego, dodatkowo zaś na temat konfliktów religijnych, stosunku protestantów do teatru, ikonoklazmu, a także kontekstu gospodarczego, ekonomicznego i prawnego.
Z recenzji Wojciecha Dudzika

Autor dowiódł wyższości metody pisania o historii teatru jako historii kultury co najmniej na przykładzie swojej rozprawy. Dokonał czegoś rzadko spotykanego w rozprawach czysto historycznoteatralnych: ożywił epokę, nawet więcej niż tylko wiek XVI, ale także wielkie połacie średniowiecza. Podziwiałem umiejętność Autora ożywienia archiwaliów, rozważania o dziejach i zastosowaniu przedmiotów i najrozmaitszych mechanizmów tworzących iluzję, sprowadzających na ziemię cudowność, przechodzenie od pozoru do bytu.
Z recenzji Lecha Sokoła