Amorficzne kategorie estetyczne jako praktyki twórcze i poznawcze

Książka jest propozycją spojrzenia na współczesne, XX- i XXI-wieczne teksty kultury z szerokiej transdyscyplinarnej perspektywy. Poszukiwanie nowego języka opisu, analizy i interpretacji zjawisk w naukach humanistycznych autorka przeprowadza „w poprzek”, w „splątaniu” różnych dziedzin i dyscyplin. Trudność w znalezieniu właściwego języka teorii nie jest oczywiście żadnym odkryciem. Jednak samo poszukiwanie i próba odnalezienia języka „pomiędzy” dyskursami wydaje się nową jakością. Autorka wykorzystuje swoje szerokie naukowe zaplecze – przede wszystkim literaturoznawcze, jak również teatrologiczne i kulturoznawcze – odwołując się do przykładów z zakresu literatury, teatru, performansu, sztuk performatywnych i wizualnych. Reinterpretacji podlega rola badacza, twórcy i odbiorcy, a także samego dzieła, nazywanego zdarzeniem, praktyką, procesem, doświadczeniem. To właśnie doświadczenie estetyczne stanowi główną oś prowadzonych rozważań. Przewodni kierunek zainteresowań w tej pracy dotyczy przenoszenia pojęć z nauki do sztuki oraz na obszar literacki, a sztuka traktowana jest jako teoria poznania. Analizowane kategorie estetyczne to: sypkość, przezroczystość, płynność, chropowatość/szorstkość, lepkość, smak(owitość) i wonność oraz chrobotliwość, szumność i gwarność. Tytułowa amorficzność odnosi się zarówno do samych analizowanych kategorii estetycznych, jak i do konstrukcji całej książki i sposobu pisania. Amorficzność – bezkształtność, a także polimorficzność – wielokształtność to dwa ważne pojęcia, których użycie w niniejszej rozprawie oscyluje między ujęciem dosłownym, wychodzącym od tego, co fizyczne, a metaforycznym.