Pogranicza romantyzmu - romantyzm pogranicza

Praca poświęcona recepcji romantyzmu polskiego ujmowanego w kategoriach granicy i pogranicza, oraz konstytuujących go licznych granic: nacji, kultur, religii, duchowości, prądów estetycznych, rodzajów sztuk i gatunków dzieł, kształtujących główne i poboczne zjawiska tego nurtu kulturowego.

• 21 tekstów zgrupowanych w 3 rozdziałach:
• Pogranicza kultur
• Pogranicza sztuk
• Pogranicza prądów estetycznych

Książka Olafa Krysowskiego, wytrawnego znawcy, krytyka oraz wybitnego badacza romantyzmu, przywraca tej epoce naukową atrakcyjność i wartość jako ważnego składnika rodzimej tradycji kulturalnej, pozostającej w różnych relacjach z literaturą i kulturą powszechną. Napisana jest świetnym językiem, ilustrowana, zaopatrzona w indeks nazwisk i tytułów.

Po rozprawach o Juliuszu Słowackim (2002) i tradycji bizantyjskiej u Mickiewicza (2009), po serii różnotematycznych prac zbiorowych, współredagowanych z innymi badaczami, otrzymujemy oto z warsztatu Olafa Krysowskiego kolejne dzieło – "Pogranicza romantyzmu. Romantyzm pogranicza". Studia zebrane pod jedną okładką stanowią spoistą całość, w której ujawnia się zamysł badawczy Autora – że romantyzm w swojej wielowymiarowej, wieloskładnikowej tożsamości może i powinien być czytany także przez pryzmat kategorii granicy i pogranicza czy też rozlicznych granic – nacji, kultur, religii, duchowości, prądów estetycznych, rodzajów sztuk i gatunków dzieł. Dwadzieścia jeden tekstów, jedna piękna, piękną polszczyzną napisana książka – odkrywcza i inspirująca.
Z recenzji prof. Bogdana Burdzieja

Monografia Olafa Krysowskiego otwiera nową perspektywę badawczą romantyzmu. Wcześniej Marian Śliwiński ("Czytając romantyków", 1997) pisał o nieostrości granic między poetyką niektórych polskich tekstów romantycznych a poetyką klasycyzmu. Autor zaś dowodzi, że również inne „pogranicza” są możliwe w miejscu ostro nakreślonych niegdyś granic „paradygmatu romantycznego”: etniczne, kulturowe, religijne, ideowe, stylowe. Tym samym trudno mówić o romantyzmie jako o monolicie, trudno też orzekać jednoznacznie o jakimkolwiek paradygmacie.
Z recenzji prof. Doroty Kulczyckiej