Instytucjonalizacja socjologii w Polsce 1970-2000

Drugi tom badań Autorki nad tworzeniem się instytucjonalnych ram polskiej socjologii, tym razem poświęcony okresowi 1970-2000. Zawiera opracowanie ogromnej liczby rozproszonych dokumentów, ukazanych na szerokim tle sytuacji politycznej, warunków działania ludzi nauki, prowadzonych na różnych forach dyskusji o programach studiów i organizacji badań naukowych.

Dr hab., prof. UW Nina Kraśko – ukończyła studia socjologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po wydarzeniach marcowych w 1968 roku na trzy lata rozstała się z pracą naukową. Pracę jako socjolog mogła podjąć w 1971 roku na Politechnice Wrocławskiej, gdzie poza dydaktyką zajmowała się problemami socjologii nauki, pojęciem i miernikami sukcesów naukowych (na przykładzie środowiska nauk ścisłych i przyrodniczych uczelni wrocławskich), a wyniki zawarła w swej pracy doktorskiej, którą obroniła w Instytucie Socjologii UW. Przez kilka lat prowadziła zajęcia dydaktyczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej i Akademii Medycznej w Lublinie, pracując w Międzyuczelnianym Instytucie Filozofii i Socjologii przy UMCS.

W roku 1981 była związana z Ośrodkiem Prac Społeczno-Zawodowych przy Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność". Przez kilkanaście lat pracy w Instytucie Książki i Czytelnictwa Biblioteki Narodowej zajmowała się funkcjonowaniem wydawnictw, księgarni i czytelnictwa w okresie międzywojennym. W tym czasie zbierała materiały do pracy na temat historii socjologii w Polsce i rozwoju instytucji socjologicznych (habilitacja na Wydziale Filozofii i Socjologii UW). Od kilku lat jest zatrudniona na stanowisku profesora w Katedrze Socjologii Moralności i Aksjologii Ogólnej w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego.

W kręgu zainteresowań naukowych Niny Kraśko są teorie socjologiczne, historia socjologii, historia myśli społecznej i historia społeczna, a przede wszystkim aspekty instytucjonalizacji w różnych dziedzinach życia. Zawodowo i prywatnie pasjonuje się problemami ruchów obywatelskich i obliczami demokracji. Do swoich najważniejszych publikacji zalicza książki: Instytucjonalizacja socjologii w Polsce 1920-1970 (Warszawa 1996), Instytucje wydawnicze II Rzeczypospolitej (Warszawa 2001). Niniejsza praca, Instytucjonalizacja socjologii w Polsce 1970-2000, jest kontynuacją monografii z 1996 roku.

Zgromadzenie odpowiednich informacji wymagało przeprowadzenia niezliczonych kwerend archiwalnych i przekopania się przez niezliczone materiały prasowe i urzędowe dokumenty, po które od dawna nikt nie sięgał. Właśnie zgromadzenie tych bardzo rozproszonych informacji w jednym miejscu decyduje o skali przedsięwzięcia i o wartości przedstawionego opracowania, które będzie, jak można się spodziewać, nieocenioną pomocą zarówno dla ogółu badaczy rozwoju polskich nauk społecznych oraz ich organizacyjnej infrastruktury, jak i dla socjologów zainteresowanych instytucjonalnymi ramami ich dyscypliny, a także losami placówek, w których uczyli się, pracowali lub pracują. Liczba wykorzystanych źródeł jest zaiste imponująca.
Z recenzji Jerzego Szackiego