Ludzie i miejsca w języku. Słownik frazeologizmów eponimicznych

Niezwykle sumiennie i szczegółowo opracowany słownik, prowadzący czytelnika do źródeł europejskiej frazeologii.

• Zawiera związki frazeologiczne z nazwą własną lub wyrazem pochodnym, np. wyglądać jak Dawid przy Goliacie, janusowe oblicze, wejść na Parnas, jarzmo kaudyńskie.
• Objaśnia ich znaczenie i pochodzenie, podaje autentyczne przykłady użycia oraz odpowiedniki obcojęzyczne.
• Nieodzowny dla wszystkich, których ciekawi związek języka z kulturą.
• Przydatny tłumaczom, zawiera indeksy obcojęzyczne.

Słownik stworzony na podstawie Narodowego Korpusu Języka Polskiego.

W dobie panowania Wikipedii i powszechnej dostępności internetowych wyszukiwarek, układanie słowników, takich jak Ludzie i miejsca, wydaje się swoistym gestem kulturowym, wyborem tradycji, wyrazem zobowiązania wobec wielkiej formacji kultury humanistycznej, a więc "życia w ideach" (Wilhelm von Humboldt), które stało się hasłem założycielskim nowoczesnego uniwersytetu w Europie. (...) Leksykon, z którego dowiemy się, co znaczą i z jakiej tradycji się wywodzą np. takie idiomy kultury europejskiej, jak mury Jerycha, hiobowa wieść, dantejskie sceny, przekroczyć Rubikon, stajnia Augiasza czy egipskie ciemności, może być zarówno wytworem kultury popularnej, jak i odmianą jej krytyki, aktem zawieszenia jej bezwzględnej dominacji, gdyż działa - jakby powiedział Norwid − "uźródlająco".
Z Przedmowy prof. dr. hab. Rocha Sulimy

Jeśli szukać podobnych dzieł w leksykografii polskiej, na myśl przychodzą przede wszystkim słowniki Władysława Kopalińskiego. Autor Słownika mitów i tradycji kultury został leksykografem w dość późnym wieku autorzy tej książki razem nie mają tylu lat, ile miał Kopaliński w roku swojego debiutu słownikarskiego. Ta różnica zdaje się optymistyczna − jeżeli dla młodych autorów zamierzchła niekiedy tradycja, utrwalona w języku, wydaje się interesująca, to znak, że trud Kopalińskiego nie poszedł na marne. Wszyscy w jakimś stopniu edukowaliśmy się na Jego książkach, niniejszy słownik jest zaś przykładem, jak dokonania poprzedników można rozwijać.
Ze Wstępu dr. hab. Mirosława Bańki

Zobacz inne książki Mirosława Bańko »

Nomina propria od samego początku moich zainteresowań lingwistycznych były szczególnie fascynującym polem badawczym. Odczuwam ogromną satysfakcję, że − zebrane spod "trzech wzgórz" − Akropolu, Kapitolu i Golgoty, istotnie uzupełnione złożami literackimi i polskimi, rodzimymi (w tym − najświeższej daty, takimi jak choćby czekać na Godota czy sytuacja Kafkowska) − składają się na kompendium, którego nie waham się określić mianem podręcznika kulturowego dla inteligenta-Europejczyka.
Z recenzji prof. dr. hab. Jana Miodka

Mirosław Bańko – językoznawca i leksykograf. Przez prawie 20 lat zajmował się zawodowo słownikami w Wydawnictwie Naukowym PWN, jego spojrzenie na leksykografię obejmuje więc zarówno kwestie akademickie, jak i warsztatowe oraz wydawnicze. W wielu publikacjach uzasadniał, że leksykografia jest dziedziną wieloaspektową, a badania nad nią powinny obejmować szeroki kontekst kulturowy i historyczny.

W książce Z historii antyleksykografii stawia w centrum uwagi słowniki spoza głównego nurtu, uchylające się od pełnienia funkcji informacyjnej na rzecz czystej zabawy, satyry, refleksji nad sensem słów lub nad znaczeniem nazywanych przez nie pojęć. Słowniki takie są przeznaczone do czytania, a nie szukania informacji, należą więc tyleż do leksykografii, co do beletrystyki i publicystyki.

Autor lub współautor kilkudziesięciu artykułów naukowych, 3 monografii, podręcznika akademickiego, kilkunastu słowników różnego rodzaju, kilku książek popularnonaukowych i tysięcy porad w Poradni Językowej PWN.