Kościół w świecie późnego antyku

Książka jest zbiorem znakomicie napisanych esejów, traktujących o Kościele w świecie późnego antyku. Profesor Wipszycka stara się pogodzić wykład wiedzy o najważniejszych wydarzeniach, postaciach, prądach doktrynalnych starożytnego Kościoła z pasjonującymi wywodami, odkrywającymi tajniki rozmaitych dyskusji, które od zawsze towarzyszyły chrześcijańskiej refleksji nad własną przeszłością. Odsłaniając kulisy badań historycznych, tłumacząc, o co i dlaczego spierają się uczeni, jakie padają w debatach argumenty, autorka pomaga czytelnikowi zrozumieć dzieje Kościoła, nieraz bardzo skomplikowane, których interpretacja wywołuje skrajne emocje dawnych i współczesnych historyków.

Profesor, który po wielu latach pracy uniwersyteckiej tworzy syntezę przeznaczoną dla czytelnika nie będącego specjalistą, pisze zazwyczaj dzieło klarowne, wyważone (żeby nie powiedzieć – dostojne), wsparte licznymi lekturami i doświadczeniem, jakie się zdobywa ucząc studentów, ci zaś nie najlepiej przyjmują uczone szaleństwa.
Nie ten profesor. I nie takie dzieło. I nie jego studenci.
Napisałam tę książkę wbrew wszelkim tradycjom nakazującym spokój, zwłaszcza w tak ważnej materii, nie stroniłam od pasji. Starałam się pogodzić wykład wiedzy o najważniejszych wydarzeniach, postaciach, prądach doktrynalnych starożytnego Kościoła z wywodami odkrywającymi tajniki rozmaitych dyskusji, które od zawsze towarzyszyły chrześcijańskiej refleksji nad własną przeszłością. Wybrałam ten sposób przedstawiania historii chrześcijaństwa w przekonaniu, że odsłaniając kulisy badań historycznych, tłumacząc, o co i dlaczego spierają się uczeni, jakie padają w debatach argumenty, pomogę czytelnikowi wyrobić sobie zdolność rozumienia dziejów Kościoła. Może przyda się i dziś umiejętność dociekania sensu tego, co się w Kościele działo i dzieje.
Pilna obserwacja dziejów antycznego chrześcijaństwa jasno pokazuje, że nie stanowiły one prostego, tryumfalnego marszu, nie dadzą się ułożyć w jedną linię; nie można oddzielić tych, którzy mieli zawsze absolutną rację, od tych, którzy we wszystkim się mylili. Historia przeze mnie opowiedziana pełna jest napięć i konfliktów, w najwyższym stopniu bolesnych dla jej uczestników. Jesteśmy spadkobiercami dziedzictwa stron, które uczestniczyły w ówczesnych kontrowersjach, wszyscy bohaterowie tamtych wydarzeń zasługują na naszą dociekliwą uwagę. I pełną szacunku sympatię.
Prof. dr hab. Ewa Wipszycka

Prof. dr hab. Ewa Maria Wipszycka-Bravo (urodzona w 1933 roku w Warszawie) – historyk starożytności, papirolog, profesor nauk humanistycznych, emerytowany nauczyciel akademicki Uniwersytetu Warszawskiego.

Tytuł magistra uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim w 1955 roku, tam też otrzymała w 1962 roku stopień naukowy doktora, a w 1972 roku stopień doktora habilitowanego. W 1990 roku nadano jej tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. W latach 1972–1990 oddelegowana do Filii UW w Białymstoku, gdzie była w latach 1975–1977 kierownikiem studium zaocznego na Wydziale Humanistycznym. Ponadto w 1978 roku była prodziekanem Wydziału Humanistycznego Filii UW w Białymstoku, a dziekanem w latach 1979–1981. W latach 1972–1974 była kierownikiem Studium Zaocznego Historii w Instytucie Historycznym UW, a w okresie 1989-1990 wicedyrektorem Instytutu Historycznego UW. W latach 1993–1996 była zastępcą kierownika Międzywydziałowych Studiów Indywidualnych. Obecnie pracuje w Zakładzie Papirologii Instytutu Archeologii UW.

Specjalizuje się w historii Egiptu czasów greckich i późnoantycznego chrześcijaństwa. Autorka i współautorka licznych publikacji naukowych, podręczników akademickich i szkolnych oraz artykułów i książek popularyzatorskich. Uczestniczyła w wielu projektach naukowych i wykopaliskach archeologicznych, m.in. w Aleksandrii, Naklun i Ptolemais.

Współzałożycielka miesięcznika „Mówią Wieki” i członek redakcji od 1957 roku. Od 2002 roku Prezes Zarządu Fundacji im. Rafała Taubenschlaga. Członek Collegium Invisibile.