Zakorzenienie dzieci repatriantów z Kazachstanu w polskiej przestrzeni edukacyjnej. Pierwsze kroki

W najbliższym czasie będą przybywały do Polski kolejne grupy repatriantów z Kazachstanu, a wśród nich dzieci i młodzież, zobligowane do realizacji obowiązku szkolnego w polskich instytucjach oświatowych. Aby zapobiec ich wykluczeniu społecznemu, konieczne jest opracowanie długofalowej strategii edukacyjnej, w tym różnorodnej oferty szkolnej i pozaszkolnej w ramach szkolnictwa na poziomie średnim i pomaturalnym. Autorka koncentruje się na losach szkolnych dzieci repatriantów w pierwszych miesiącach ich pobytu w różnych instytucjach oświatowych. Bardzo istotne są zwłaszcza dwa poruszane przez nią zagadnienia – doświadczany przez dzieci szok kulturowy oraz ich rosyjskojęzyczność – które mają ogromny wpływ na ich „wrastanie” w polską przestrzeń edukacyjną.

******

The Rootedness of Polish Repatriates’ Children from Kazakhstan in Polish Educational Space

The publication proposes a long-term educational strategy preventing social exclusion and “disinheriting” of Polish children-repatriates from Kazakhstan. The author concentrates on school fates of children and teens in the first months of their stay in Polish educational institutions, showing strong influence of culture shock and Russian-speaking on their “rootedness” in Polish education system.

Keywords: children-repatriates, polonization of children from Kazakhstan, school attendance of repatriates, Polish as a foreign language

Krystyna Danuta Kamińska – doktor nauk humanistycznych, absolwentka pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego i kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Wieloletnia nauczycielka akademicka. W dorobku naukowym ma kilkadziesiąt publikacji, w tym książki dotyczące edukacji, m.in.: Nauka czytania dzieci w wieku przedszkolnym (1999, 2002, 2004, 2005) oraz Samorządy lokalne wobec wdrożenia obowiązku edukacyjnego sześciolatków (2004).

Autorka licznych artykułów z dziedziny kulturoznawstwa i antropologii kulturowej, np: Szlak kulturowy – nowa strategia uobecniania przeszłości (2013), Szwajcarscy Retoromanie – monolit czy różnorodność? Tożsamość mniejszości etnicznej i jej język w kontekście historycznym (2017), Religijność Afarów – symbiotyczny związek islamu z religiami tradycyjnymi (2018) oraz Pokłosie wojny algierskiej 1954-1962, czyli skrywana tajemnica legalizacji pobytu Harkis i ich rodzin we Francji (2019).

W latach 1998–2001 przewodnicząca Polskiego Komitetu Światowej Organizacji Wychowania Przedszkolnego (OMEP). Oddelegowana przez polskie władze do udziału w międzynarodowym zespole badawczym Violence Prevention in the Education Institution „Kindergarten” – Pre-Study (2007–2009). Wolontariuszka w Dżibuti (2019). Członkini Polskiego Towarzystwa Afrykanistycznego.